Patroonheiligen
Sint Antonius werd geboren ca. 251 in het dorpje Koma bij Heraklea (nu Qiman el-Ar in Midden Egypte). Zijn officiële naam is Antonius de Grote van Egypte, maar hij is ook bekend als Antonius Abt, ‘Antonius de Kluizenaar’ en ‘Antonius met het varken’.
Bij de dood van zijn ouders in 270 bleef Antonius als bijna 20-jarige jongeling achter. Vanwege zijn geloofsbeweging stond hij al zijn bezittingen af aan de armen en hij trok zich terug in de Egyptische woestijn en leidde daar gedurende een 16-tal jaren een kluizenaarsbestaan.
Ondanks zijn vrome levenswijze, werd hij echter dag en nacht belaagd door de duivel. Antonius wordt daarom in de schilderskunst vaak afgebeeld met aantrekkelijke vrouwen als zinnebeeld van de verleiding of met de grond uit oprijzende brandende vlammen rond zijn voeten als symbool voor de verlokkingen der vurige hartstochten, waaraan hij heeft blootgestaan.
Speciaal werd hij vereerd tegen het zogenaamd Antoniusvuur. Dit was een vreselijke en besmettelijke ziekte, die oorspronkelijk alleen bij mensen veelvuldig voorkwam en die de vorm van epidemien kon aannemen.
Toen later ook varkens door het Antoniusvuur werden aangetast, werd ook zijn hulp hiertegen ingeroepen.
Op 105-jarige leeftijd voelde Antonius zijn einde naderen en trok hij zich terug in de woestijn en overleed op 17 januari 356.
Op afbeeldingen is hij vaak te zien met een habijt, vrouw of varken, een staf met een kruis en/of rozenkrans.
Antonius is patroonheilige van vele beroepen; tevens is hij beschermheilige van dieren/vee.
Omdat hij vaak wordt afgebeeld met een stok en varken in een groen weiland, heeft het kostuum van ons gilde ook grotendeels een groene kleur.
Sint Sebastianus werd ca. 250 geboren te Narbonne in Gallie, het tegenwoordige Frankrijk.
Hij nam dienst in de roemrijke Romeinse legioenen en werd al spoedig bevorderd tot keizerlijk officier. Het belette hem echter niet de christelijke godsdienst te omhelzen en zich te laten dopen.
Toen keizer Diocletianus de christenen begon te vervolgen, beschermde hoofdman Sebastianus hen met zijn cohorte en spoorde enkele afvalligen zelfs aan, in hun geloof te volharden. Daardoor beschouwde de keizer hem als verrader van het Romeinse Rijk en hij werd veroordeeld tot het vuurpeloton.
Het vuurpeloton van handboogschutters voltrok dit vonnis, waarbij hij ontkleed aan een boom gebonden werd. Hoewel zijn lichaam bij het eerste salvo door talloze pijlen geraakt werd, overleefde hij het. Na het tweede salvo werd aangenomen, dat Sebastianus dood was. Maar als tegen de avond de weduwe Irene, een chistin, hem wilde begraven, bemerkte zij dat hij nog leefde.
Hij herstelde van zijn martelingen, en toen hij de keizer weer zijn goddeloze ongerechtigheid verweet, liet Diocletianus hem zolang geselen, dat nu inderdaad de dood daarop volgde, waarna zijn lijk in het stadsriool geworpen werd. Dit was op 20 januari 288.
St. Sebastianus
Sint Sebastianus wordt vaak afgebeeld zoals hierboven omschreven: aan een boom gebonden en met pijlen doorboord.
Het rood in het gildekostuum symboliseert het bloed van de martelaar.
Het Gilde heeft een beeld van de kerk in bruikleen dat wordt meegedragen in de optocht tijdens de gildedagen.
Vroeger waren de Sacramentsgilden godsdienstige gilden, die zich in het bijzonder toelegden op de verering van het Heilig Sacrament, vandaar dat in het kostuum ook wit verwerkt is.
De algemeen-godsdienstige gilden onstonden reeds in de tweede helft van de 12e eeuw. Pas ongeveer 300 jaar later, dus in de tweede helft van de 15e eeuw, groeiden daaruit de eigenlijke Sacramentsgilden.
Het blijkt moeilijk te zijn om vast te stellen, hoeveel Sacramentsgilden er nu eigenlijk hebben bestaan, omdat zij blijkbaar weinig aandacht van de historici hebben getrokken. Via dorpsbeschrijvingen en bidprentjes zijn er toch nog sporen gevonden van een 15-tal Sacramentsgilden.
Ons Gilde is ook een van die 15 Gilden, waarvan er nog twee andere Sacramentsgilden zich hebben verenigd met andere gilden en omgevormd werden tot schuttersgilden.
Bekend is dat het Sacramentsgilde te Beugen al voor 1714 met de gilden van Sint Antonius en Sint Sebastianus tot een schuttersgilde werd verenigd. Aan deze vereniging herinnert nog dat er drie Dekens zijn en drie teerdagen op de feestdagen der drie patronen.
